Wat Jados mij leerde

In dit ervaringsverhaal blikt Agnes terug op haar loopbaan bij Jados in de Regio Noord. Ze neemt je mee langs de functies die ze vervulde, de momenten waarop ze samen met anderen pionierde en de inzichten die haar kijk op autisme blijvend veranderden. Ook deelt ze een tip die ze elke nieuwe collega bij Jados gunt.

De start: bouwen vanaf nul

In 2016 begon ik bij Jados als woonbegeleider, op een nieuwe IVA-locatie in Assen. Het was een start waarin ik meteen voelde: hier gebeurt iets dat ertoe doet. We waren aan het opbouwen, aan het zoeken, aan het neerzetten. 

Na ongeveer een half jaar ontstond er vacatureruimte in Groningen. Vanaf begin 2017 werkte ik daar, toen nog bij IVA. Die overstap voelde logisch: nieuwe plek, nieuwe dynamiek, maar hetzelfde doel — mensen zo ondersteunen dat ze verder kunnen op hún manier.

Rollen die ik onderweg vervulde

Toen ik in 2018 terugkwam van mijn bevallingsverlof, was er een nieuwe functie ontstaan: Regio-verantwoordelijke Jobcoach. Ik zag daar direct een uitdaging in. Iets in mij: dit wil ik proberen, hierin kan ik mensen met autisme nog concreter ondersteunen in het vinden van hun plek in de maatschappij.

Vanaf mei 2019 kon ik mijn volledige contracturen inzetten voor dit werk. Later werd mijn contract omgezet naar de functie werkcoach. En dat bleek precies te passen: dichtbij de praktijk, samen zoeken naar wat wél werkt en tegelijk ruimte om mee te ontwikkelen.

Begin 2023 deed ik daarnaast nog een paar uur per week iets anders: vervangend teamleider voor de werkafdeling. En in mei 2023 werd mij gevraagd om een gedragswetenschapper in Regio Noord te vervangen. Dat heb ik gedaan tot aan mijn vertrek nu in december 2025.

“Je hoeft jezelf niet als expert in autisme te zien om toch een goede begeleider of coach bij Jados te worden”

Hoogtepunten: pionieren, bouwen en… een discobus

Wat mij het meest is bijgebleven, is het pionieren als werkcoach en het samen ontwikkelen van de afdeling Werk. Soms was het chaos. Maar meestal was er juist een duidelijke koers. En altijd waren er enthousiaste, gedreven collega-werkcoaches die de schouders eronder zetten.

Een hoogtepunt dat ik nooit vergeet: met Regio Noord in de discobus naar de landelijke kerstborrel in Utrecht. Dat is alweer een aantal jaren geleden, maar het zegt zoveel over wat ik in teams heb ervaren: samen werken, samen lachen, samen onderweg zijn.

“Soms in chaos, maar meestal met een duidelijke koers”

Wat ik leerde over autisme (en van cliënten)

Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is hoe je naar autisme kunt kijken. Wat je in studieboeken leert, is niet het wezenlijke onderdeel. En het beeld dat in de maatschappij leeft, is vaak veel te eenzijdig.

Mijn kijk is door de jaren heen veranderd naar een veel diverser beeld—met een eerlijkere, menselijkere uitleg van wat autisme is. Minder “zo zit het” en meer: “wie ben jij, wat heb jij nodig, wat helpt jou?”

Ik denk dat ik cliënten vooral heb ondersteund door nieuwsgierig naar ze te zijn. Door hun verhaal te horen. En door te helpen een mildere kijk op zichzelf te ontwikkelen—zonder te bagatelliseren wat moeilijk is.

“Nieuwsgierig zijn naar de ander en diens verhaal, dáár begint het”

Einde: Mijn tip aan nieuwe collega’s

Als ik één ding mag meegeven aan nieuwe collega’s, dan is het dit: alles wat je nodig hebt om een goede coach of begeleider te worden, is oprechte nieuwsgierigheid naar de ander en diens verhaal.

Daarmee ontstaat verbinding. En vanuit die verbinding kun je samenwerken. Je hoeft niet te starten met het idee dat jij dé expert moet zijn. Als je nieuwsgierigheid in je hebt, komt de rest vanzelf: stap voor stap, in contact, in echte gesprekken.